Skip to main content

Posts

MY INNER MONOLOGUE

It is more than twenty years that I had been here in this beautiful planet as a humble Earthling. Life here is not so boring ; the hills, mountains, valleys, oceans, storms, breeze , sun, moon, stars ,sky – everything has its own stories to tell and lessons to teach , but only when we watch them close. just like everyones journey mine too was worth living when I look back. Because it has moulded me up. So, t hese are what I am, what I see when I look back and what has moulded me to step ahead. Life is dynamic. Sometimes unexpected things happen in your life to change the direction of its flow. Embrace   the change. Life is not full of rainbows. Though climbing up the hill is difficult, the top view may be breathtaking. I have always wondered what the ultimate meaning of love is. The question is quite intriguing. Family ? friends ? The purest form of love I believe is the love that a mother has towards her children and I am not sure about the other forms of love. The ul
Recent posts

ഗ്രേറ്റ്‌ ഇന്ത്യൻ വെഡിങ്സ്!

എന്റെ മനസ്സും ഹൃദയവും ഒരേ പോലെ എഴുത്  എഴുത് എന്ന് പറഞ്ഞിരിക്കെ ആണ് പെട്ടന്നൊരു വിഷയം വീണു കിട്ടിയത്. ' ഭാരം '. എന്നാൽ പിന്നെ ചൂടാറും മുന്നേ എഴുതി തുടങ്ങാം എന്ന് കരുതി. ഇതിപ്പോൾ എന്റെ മാത്രം  ആശയങ്ങൾ അല്ല. കുറെ സംഭാഷണങ്ങളിൽ നിന്ന് കിട്ടിയ എന്റെയടക്കം കുറെ പേരുടെ  ചിന്തകളെല്ലാം ചേർത്തെഴുതുന്നു എന്ന് മാത്രം. കാലം ഇത്രയേറെ മുന്നേറിയിട്ടും പെണ്മക്കളുള്ള മാതാപിതാക്കളുടെ ഏറ്റവും വലിയ ഭാരം പെണ്മക്കളാണത്രെ(ഒന്നുകിൽ സ്വയം അവർ അങ്ങനെയാകും കരുതുക, അല്ലെങ്കിൽ നാട്ടുകാർക്കെങ്കിലും ആ ആധി ഉണ്ടാവും. രണ്ട് പെണ്മക്കളാണെങ്കിൽ പറയെ വേണ്ട  )   പെണ്മക്കളെ കല്യാണം കഴിപ്പിച്ചിട്ട് വേണം  സ്വസ്ഥമായിട്ട് ഇരിക്കാൻ. അവളെ ഒരുത്തനെ ഏൽപ്പിച്ചാൽ സമാധാനമായി പിന്നെ മകന്റെ കാര്യം ഒക്കെ അവൻ സ്വന്തം  നോക്കിക്കോളും. ഇങ്ങനെ പോകുന്നു ആധികൾ. ഒരു വീട്ടിൽ രണ്ടും പെണ്മക്കളാണെങ്കിൽ സഹതാപത്തോടെ നോക്കുന്നവരെ കണ്ടിട്ടുണ്ടോ. ഇല്ലെങ്കിൽ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്.( ഒരു middle-to- below middle class ഫാമിലിടെ കാര്യമാണിത് )  സ്വന്തം ചേച്ചിക്ക് രണ്ടാമതും  ജനിച്ചത് പെൺകുട്ടിയാണെന്ന് അറിഞ്ഞപ്പോൾ താൻ  കരഞ്ഞ വിവരം ഈയിടെ എന്നോടൊരാൾ പറഞ്ഞത് ഈയവസരത

Wow !

Have you ever said a ' wow '?  Yeah! We've watched  films,  heard soulful music, visited beautiful places and met amazing people. So, we've might have told it a lot of times. But any time to yourself ?  A 'wow'?  During my college days when I was utterly confused about the direction i was travelling,  I made up my mind to boost myself. Yeah,  I made a ' wow ' plate and placed it at the  coziest corner of my room. Ever since, it has inspired me to be a wow to myself and to never settle for ordinary.   to  to get up whenever I felt like slipping away. Whenever I cried for my failures I contemplated on this ' wow ' to bounce back. I kept  reminding myself to be ' wow ' rather than being normal. As the time passed by, I told wow to myself several times. Getting into a job was a wow thing for me like everyone. But I've  told myself bigger wows many times other than that. There were specifically some wow days when i could sleep satisf

Don't Fake It

It had been a long time  since I wrote last time. In other words I had been waiting for a day when I could peacefully write with all my heart.  Yeah. Almost an year and a half passed by,  before getting into a job . By the time  I ate up the most miserable times of my life. Bridging between degree and a career had been very difficult.  Choosing which road to travel was a tough task,  I stood stumbled at the crossroads. Chose one,  hoping to find light soon. But 'soon' came late. Luckily it came,  anyhow.  Like most people who try for competitive exams,  I carried hope in my right hand and uncertainity in my left hand. Every morning i jumped out of bed with my hard-made-energy out of that hope,  so that my engine  run tirelessly for the whole day. Every night i fell back to bed staring at nothing but darkness filled with uncertainty.  At this stage of life , people become answerable to many questions  about why, when and how.  One of the most difficult questions I faced was when

കാത്തിരിപ്പ്

അങ്ങനെ  ഞങ്ങടെ  official lockdown  അവസാനിച്ചു.  അതെ,   ഞായറാഴ്ച   പത്രത്തിലെ മുൻ പേജിൽ തന്നെ  കാണാം.  ബാങ്ക് സമയം 10-4 ആക്കി  എന്ന്.  ഹാ..  അങ്ങനെ  ലോക്ക് ഡൌൺഉം തീർന്നു  എന്ന്  നെടുവീർപ്പിട്ട്  ഇരിക്കാവും ബാങ്കിൽ  ജോലിയെടുക്കുന്നവർ  ഭൂരിഭാഗം  പേരും.  എങ്കിലും   ഈ  രോഗമൊക്കെ  മാറിയാൽ  വേഗം  കിലോമീറ്ററുകൾ  അപ്പുറത്തുള്ള  വീട്ടിലൊന്ന്  പോയ്‌വരാല്ലോ എന്ന ചിന്തയുമുണ്ട്.   മാർച്ച്‌  രണ്ടാമത്തെ  വാരം  തൊട്ട് കോവിഡ് 19 കേരളത്തിൽ  പ്രശ്നമായി തുടങ്ങിയല്ലോ.  എങ്കിലും  രണ്ടും കല്പിച് രണ്ടാം  ശനി ഞായർ  ഒഴിവിന്  വീട്ടിൽ പോയി വന്നു.  അപ്പൊ  തന്നെ  നാട്ടുകാർ ചിലർ  ചോദിച്ചു.  എന്തെ പോന്നെ.?  ദൂര യാത്ര ഒഴിവാക്കാൻ പറഞ്ഞതല്ലേന്ന്.  അന്ന് വീട്ടിൽ  പോയി വന്നതാ പിന്നെ ഇവിടെ ലോക്കഡ്‌ ഡൌൺ.  പിന്നെ കോവിഡ് അങ്ങ് കൂടി.  ഇറ്റലിയിൽ  ഒക്കെ  കത്തി പടർന്നു.  ഹോസ്റ്റലിൽ  ഞാനും  എന്റെ കൂടെ വർക്കിയുന്ന കുട്ടിയും മാത്രമേ ഉണ്ടായിരുനുള്ളു. കോളേജ് പിള്ളേരൊക്കെ  വീട്ടിൽ പോയി.  പിന്നെ ഉണ്ടായിരുന്നത് പന്ത്രണ്ടാം ക്ലാസ്സിൽ പഠിക്കുന്ന  ഒരു  കുട്ടിയും.     ഞങ്ങൾക്ക്  ഭക്ഷണമുണ്ടാക്കാൻ വേണ്ടി മാത്രം ആളെ വെക്കുന്നത് ബുദ്ധിമുട്ടാണ് എന

The F-word

Shall I call it an F-word, it’s a buzz word really. Feminism . Sometimes when me or my friends talk in particular about girls , a girl’s dream , the fire she carries within, ,some friends call us feminists . But I don’t care ‘cause I carry a pinch of feminist in me and that’s worth wearing, I strongly believe. But my feminism may not be the same as they may assume. Woman and Man are two sides of the same coin when God created them; with certain differences in their biological features. With these differences they are peculiar to one another, and were meant to complement each other. During the cave ages, men went for hunting out in forests for food and women remained in caves cooking food and taking care of babies. But what if men took out women with them, for hunting? What if, they taught women to climb trees, hunt for food and to defend themselves from enemies? What if, women insisted on men to learn cooking and taking care of babies?  Then this would not have been the story. Sinc

DEAR COLDPLAY

Dear Cold play,      Thank you a zillion times. For bringing hope in my sleepless nights. For saving me from the high edges. For lifting me up from depths.     No matter how long we know each other,  I miraculously fell for your magic. You are far enough to make any hopeless romantic to feel the heart racing. You are enough to jerk one out of the blues. You are enough to lighten up the whole world.             I began gazing the skies full of stars, with much more wonder. I redeemed my belief in miracles. I felt light in the shadows. I saw the sun beneath the stormy skies.  And felt Everglow   sometimes. I realised I could be someone special and added colours to my dreams. You told me not to be scared to grow strong. You carry a universe and even my day. I may call you a medicine, and that won’t be a hyperbole.  An indebted survivor.

2017

The year 2017 was a mixed bag. A pot pourri  .   How 2017 struck me at that midnight and how 2017 turned out on me is like night and day. I began it in a low note. But I already saw a storm of change in the days to come. Thus it happened . Out of certain tribulations, I made up my mind to look up more on myself rather than anybody else. Ultimately one has to stand up for oneself. My-beautiful-lady bought me laptop , a sort of what I had been yearning since I started learning how to paint in computer. Thus she made her first accomplishment of the year.   The very first thing I did with it was , I began a blog which   was an exciting idea that I had been carrying in my mind for not-so-long time. I called it Seasons when I found the close association it has got with people and life. Life is like seasons, and so are people. I started bottling up all my thoughts and emotions there. I realised once you pour your heart and soul into something you love, you will get no time to re